شفاعت

از جمله مباحث سازنده اعتقادى،شفاعت است. عقیده به اینکه با وساطت اولیاءالهى نسبت به مؤمنان خطا کار،

خداوند از گناهانشان در مى گذرد. شفاعت با اذن خداست و معصومین نیز از کسانى شفاعت مى کنندکه هم خدا

اذن مى دهد هم خود آن افراد، استحقاق شفاعت را داشته باشند.پس شفاعت، زمینه لازم دارد وعقیده به شفاعت

شفعا، نوعى کنترل بر رفتار وعملکرد را در پى دارد. بعد سازندگى شفاعت همین بخش است.

در کوفه، وقتى امام سجاد علیه السلام را با آن حال رقت بار ودست بسته وزنجیر بر گردن آوردندحضرت ضمن

اشعارى که مى خواند، یکى هم این بود:

اگر روز قیامت، ما وپیامبر خدا در یک جا جمع شویم، شما چه خواهید گفت؟ وچه حرفى براى گفتن یا عذر خواهى دارید؟

در سخنانى هم که حضرت زینب در کوفه داشت، از جمله به این شعر تمثُّل جست که

آنگاه که پیامبردر قیامت به شما بگوید: چه کردید؟ شما که امت آخرالزمان هستید! شما چه خواهید جواب داد؟

یادآورى موضوع اعتقادى شفاعت، نوعى ملامت بر عملکرد دشمنان نیز بود، چرا که جنایت آنان نسبت به ذریه

پیامبر، با وضع امتى که به شفاعت آن حضرت اعتقاد داشته باشند، ناسازگار است.

درخواست شفاعت وامید به آن نیز، که در زیارتنامه ها آمده است، همین اثر تربیتى را دارد. از جمله در زیارت امام

حسین علیه السلام مى خوانیم:

در زیارت عاشورا نیز از خدا مى خواهیم که شفاعت آن حضرت را در روز قیامت، روزى ما مى سازد:

اهل بیت پیامبر، برگزیدگان خدایند ومقام والایشان نزد او، در زیارتنامه ها مطرح است. در سخنانى هم که خود امام

حسین،<span dir="ltr" lang="AR-SA" style="fo

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: